Milliyet Gazetesi yazarı Mehmet Tezkan, Japonya’da meydana gelen depremi ve Türkiye’yi kaleme aldı…
Cuma sabahından itibaren hem Japonya’daki faciayı izledik hem de bizde olsa ne olurdu dinledik..
Denilen şu..
İstanbul yerle bir olur..
Binaların çoğu yassı kadayıfa döner..
Bütün bunlar anlatıldı; 8.9 gibi afaki bir sarsıntı değil de 7’nin biraz üstü olursa ne olur da konuşuldu..
50 kat azı.. İstanbul’da 50 bin bina mı yıkılırdı, 100 bin mi?
*
1999’dan bu yana 12 yıl geçti; ne yapıldı?
Hiç diyemeyeceğim..
Kentsel dönüşüm adı altında aslında yıkım işlemlerine yeni yeni başlanıyor..
Mesele şuydu..
Oturduğu yer sakat ama adam yoksul.. Ne yıkıp yerine yenisini yapacak gücü var ne de onaracak.. Altı katlı apartmanın bir katına sığınmış!.. Apartman çürük, riski yüksek ama kirası ucuz..
Oturana sor; kader der, ölüm isterse istediği yerde bulur der, aldırmaz görünmeye çalışır..
Veya öldürmeyen Allah öldürmez der, beni mi bulacak der teselli arar..
İstanbul’un göçten sonra mantar gibi biten mahallelerinde durum böyledir..
*
Japonya’yı birkaç gün daha konuşuruz; adamlar amma bilinçli diye methiye düzeriz; helal olsun deriz ama biz yine bildiğimizi okuruz..
Bildiğimiz nedir derseniz..
Şudur..
Dün Bağcılar’da yaşandı.. Adam yeni bina yapacak.. Belli hafriyatı fazla yapmış, hesapsız kitapsız yapmış, babadan kalma usulle yapmış, yanındaki binanın altını oymuş, temeline girmiş, bina da hafiften yatmış..
Bina yatınca..
Yıkılmasın diye çareyi kepçeyi binaya dayamakta bulmuşlar.. Sağlamlaşsın diye altını toprakla dolduruyorlar..
Kepçe kaysa cumburlop..
Kepçeyi çekince (yıllarca kalacak hali yok ya) doldurulan toprak gevşese yine cumburlop..
*
Kepçeyle ev tutan millete deprem ne yapar ki!..
Kepçeyle ev tutan zihniyet depremi ipler mi?..
Ha yedi olmuş ha sekiz!..
Umursamaz.. Çünkü bilir ki; üç buçuk dört yeter de artar bile…
Şimdi kayak zamanı
Hangi dağa giderseniz gidin yeterince kar var.. Bugünden itibaren çoğu yerde sadece kar yok, güneş de var..
O halde şimdi kayak zamanıdır..
*
Sömestr tatilinde oğlumla bir günlük kaçamak yaptım.. Günübirlik turla; sabaha karşı dörtte çıkıyorsun, akşam sekiz on gibi dönüyorsun..
Sabah sandviç, muz, gofret, meşrubat, çay, kahve ikram ediyorlar..
Enerji versin diye herhalde..
Öğlen sucuk ekmek!..
Akşam dönüş yolunda yemek molası..
*
Bu yöntemle ilk defa gittim.. Gördüm ki, otobüse gelenler deneyimli.. Hele snowboardcı bir grup vardı ki; günübirlik değil, sanki haftalık gidiyorlardı..
Sırt çantalarının yarısı özenle hazırlanmış yiyeceklerle doluydu..
Sordum, yeme içme planlarını iki saatte bire göre yapmışlar..
Sabah, Akmerkez’in önünden çıktık, dokuzda Kartalkaya’da pistteydim..
17’de geri dönüş.. 16.30 gibi kaymayı bıraksan 7.5 saat..
Yetti..
*
Zaten, biraz erken kesmekte fayda var.. Son saatler çok tehlikelidir.. Adaleler yorgundur; son bir kez daha dedikçe yeter artık diye bağırır..
O sesi duymazsan yandın..
*
Rahmetli kayınbiraderimle çok giderdik.. O da benim gibi piste çıktı mı mola vermeden kayar, öğleyi ayaküstü geçiştirirdi..
Birbirimizi uyarırdık, son çıkışa kadar kalmayalım diye..
Yine de kalırdık, illa ki pisti biz kapatacağız!..
Bir keresinde son çıkışı yaptık.. Dönüyoruz, atlama rampasına geldik, atlama dedim; dinlemedi..
Atladı..
Sezonu kapattı; kaburgalar kırık!..
*
Şimdi kayak zamanı diyorum ama son çıkışa dikkat de diyorum..
Şunu da söyleyeyim, tedbirli gidin..
İnsan o soğuktan sonra, otobüse binince bir kadeh konyak istiyor..
Seviyorsanız yanınıza almayı unutmayın!..
Mehmet Tezkan/Milliyet
