Şırnak’ın Çadırlı köyünden Çukurova’ya göç eden 70 ailenin yaz kış demeden 20 yıldır yaşadığı çadırlara, devletin sağladığı imkanlarla içme suyu, elektrik, banyo, tuvalet ve çamaşırhane gibi hizmetler getirildi
Şırnak’ın “Çadırlı” köyünden çeyrek asır önce başlayan tarım işçisi ailelerin göç hikayesinde ilk durak Mardin’in Nusaybin ilçesi oldu. Burada işleri yolunda gitmeyince 2 yıl aradan sonra İzmir, ardından sırasıyla Manisa ve Adapazarı’nda devam eden 70 ailenin göç hikayesi, Adana’da son buldu.
Geldikleri köyün adı adeta yaşam tarzları olan 70 aile, Tuzla beldesi Karagöçer köyü yakınında kamış ve naylondan adeta bir çadır köy kurdular. Karataş Kaymakamlığı, diğer tarım işçilerinin aksine yılın 12 ayı çadırda barınmayı tercih eden ailelerin hayatını kolaylaştırmak için bazı uygulamaları hayata geçirdi.
Karataş Kaymakamı Mustafa Kılıç, yaptığı açıklamada, “Mevsimlik Gezici Tarım İşçilerinin Sosyal Hayatlarının İyileştirilmesi Projesi” (METİP) kapsamında, bölgede çadırlarda yaşayan tarım işçilerini önemli hizmetlere kavuşturduklarını söyledi.
Kılıç, yaz aylarında sayıları artan mevsimlik tarım işçilerinden bazılarının kışın memleketlerine döndüğünü belirterek, “Bazıları ise yaz kış aynı çadırda kalmayı sürdürüyor. Bölgemizde 3 bin çadırda tarım işçisi yaşıyor. Öncelikle onları çamurlu alanlardan kurtardık, taşımalı eğitim gören çocukları için oyun parkı kurduk. Bu yıl da ana sınıfı açıyoruz” dedi.
Şırnak’tan gelen ve Karagöçer köyü yakınındaki çadırda kalan 70 ailenin yaşamını kolaylaştırmak amacıyla da benzer hizmetleri yaptıklarını anlatan Kılıç, şöyle konuştu:
“Bu çadır köyümüzde durumu iyi olan vatandaşlarımız da bulunuyor. 500 keçisi, traktörleri ve otomobilleri olanlar var. Aralarında bölgede arazi kiralayıp çiftçilik yapanlar bile mevcut. Birçok ailenin kent merkezinde ev alacak durumu da var. Ancak kent merkezinde yaşamak yerine çadırda kalmayı tercih ediyorlar. Biz bu çadırlarda kalmak mecburiyetinde olan çocuklarımızın durumuna üzülüyoruz. Onların bir nebze de olsa çocukluklarını yaşamaları ve sosyal hayattan kopmamaları için oyun parkı kurduk. Bu yıl da onlara ana sınıfı hizmeti vereceğiz. Buradaki öğrencileri eğitimden geri kalmamaları için Tuzla beldemizde yeni yaptığımız okulumuza taşıyoruz.”
ÇADIRDA KÖYE GELEN HİZMETLER
Kılıç, çadırlara devletin sağladığı imkanlarla içme suyu, elektrik, banyo, tuvalet ve çamaşırhane gibi hizmetler verildiğini söyledi.
Sağlanan hizmetlerle tarım işçilerinin yaşamlarının kolaylaştığını anlatan Kılıç, şöyle konuştu:
“Çadır köyde yaşayanların sinekten rahatsız olmaması için haftanın belirli günlerinde ilaçlama da yapıyoruz. Halk Eğitim Merkezi aracılığıyla da okuma ve yazma bilmeyenlere yönelik kurs düzenliyoruz. Devletin imkanlarını, kent merkezleri, beldeler ve köylerde olduğu gibi bu vatandaşlarımız için de seferber ediyoruz.”
MADDİ DURUMU İYİ OLANLAR DA ÇADIRDAN VAZGEÇMİYOR
Yörede “çadır köy” oluşturan tarım işçilerinin koordinesini sağlayan elci Emin Aydın (55) da, seralarda, kavun, karpuz ve pamuk tarlalarında günlük 27 lira yevmiye ile çalıştıklarını söyledi.
Yaz-kış, etrafı naylonla kaplı ve kamışlarla çevrili çadırda yaşamlarını sürdürdüklerini belirten Aydın, “Göç yolculuğu bizi buralara kadar getirdi. Geçmişte çadırda yaşantımız daha sıkıntılıydı. Ancak Karataş Kaymakamlığının yaptığı çalışmalar yaşantımızı kolaylaştırdı” dedi.
Önceki yıl elektrikten kaynaklanan nedenlerle çıkan yangında 11 çadırlarının kullanılamaz hele geldiğini anlatan Aydın, “Kaymakamlık bize çadır desteğinde bulundu. Çocuklarımız taşımalı eğitimle Tuzla İlköğretim Okulu’na gidiyor. Çadırlarda toplam 70 ilköğretim okulu öğrencisi bulunuyor” dedi.
Üniversiteye hazırlanan gençlerin de olduğunu ifade eden Aydın, “Biz sıkıntı çekiyoruz ama çocuklarımızı tarlalara çalışmaya göndermiyoruz” diye konuştu.
Aydın, Çukurova’nın yakıcı sıcağı ve bunaltan nemine rağmen tarlada çalıştıklarını belirterek, şöyle konuştu:
“Aramızda maddi durumu iyi olan aileler de bulunuyor. Onların traktörü de var. Bu yıl köydekiler bir araya gelerek 50 dönüm tarla da aldı. Yaşadığımız çadırların yakınına zamanla Şanlıurfalı, Diyarbakırlı, Adıyamanlı ve Siirtli 22 ailenin de katılmasıyla 103 hane 508 nüfusa ulaştık. Seçimlerde oylarımızı kullanıyoruz. Çocuklarımız eğitim alıyor. Akşamları çadır salonlarda okuma yazma kursu düzenleniyor. Biz çadırda yaşamaya alıştık. Çalıştığımız tarlalarla iç içe bir yaşam sürüyoruz. Bu nedenle şehirde bir yaşamı düşünmüyoruz.”
AA
